Ik ben zo vrij te denken dat niet elke lezer even vertrouwd is met de naam van deze zanger, percussionist en gitarist uit Mali en nochtans is de kans redelijk groot dat een beetje liefhebber van Afrikaanse muziek iets van de man in de kast heeft staan. Bij voorbeeld omdat hij jarenlang in de begeleidingsband van Salif Keita actief was en met hem de wereld rondreisde. Als je in die tijd Keita aan het werk zag was Solomane -“Solo” voor de vrienden- steevast een blikvanger, die danste, zong en vlotjes van het ene op het andere instrument overschakelde.

Vandaag is hij er dus met wat je zijn “Covid-plaat” zou kunnen noemen: in januari van 2020 maakte hij de tracks in Bamako: ’s nachts zette hij zich met zijn gitaar aan het werk en bedacht hij de riffs, die de basis zouden gaan vormen voor de 8 nummers, die de plaat rijk is. Zodra die riffs vorm begonnen te krijgen, toog hij er mee naar zijn computer en zette er links en rechts de beats onder, die later door bevriende muzikanten verder uitgewerkt en verrijkt werden en zo ontstond, laagje na laagje deze CD, die ook een eerbetoon is aan Tidiane Koné, de oprichter van de Rail Band uit Bamako en mede drijvende kracht achter Le Tout Puissant Orchestre Polyrhitmo de Cotonou. Die mens speelde zowel de klassieke Malinese instrumenten als de N’goni en de klassieke fluit als de trompet en de saxofoon, die zijn standaardinstrument zou worden. Daarmee was Koné zowat de eerste, die een brug wist te slaan tussen de Malinese en de Nigeriaanse muziek die bij de meesten onder ons bekend zou worden als de Afrobeat, waarvan Fela Kuti de vaandeldrager was.

Op deze plaat brengt Solomane precies wat je, gelet op de titel van de plaat, zou kunnen verwachten: een mengvorm van beide genres, en hij wordt daarin bijgestaan door een keur aan fijne Malinese vrienden: Rokia Kouyate en Mahamadou Sidibé op zang, Sekou Kanté en Mohamed Nafi op bas, Nathaniel Dembele en Drissa Bagayoko op drums en percussie en Oumar Kouyaté op N’goni. Trompet en sax werden dan weer aangeleverd door Oliver Fox en Fabian Engwicht, Duitse muzikanten, die voornamelijk in de jazz actief zijn.

De rijke inbreng van muzikanten met verschillende achtergronden is kennelijk ideaal om een bijzonder fraaie plaat bijeen te spelen: geen moment vervelend, compact genoeg gehouden -iets waar het bij Afrikaanse uzikanten weleens fout wil gaan- om de 31 korte minuten in een oogwenk voorbij te laten glijden. Al overweegt de Malinese component, in afsluiter “Lamini” is de brug met Lagos duidelijk afgewerkt en in nummers als “Diarabi”, overigens wat mij betreft het absolute prijsbeest van de plaat wordt ook flink naar Fela gekeken, zij het op redelijk ingetogen wijze. Fijn plaatje, zeker weten!

(Dani Heyvaert)